Zwijgen veronderstelt een vorm van nabijheid en kent een hoog ethisch gehalte […] omdat spreken soms te pijnlijk is of de dingen laten zijn een vorm van zachtheid met zich meebrengt. Of omdat sommige dingen nu eenmaal zijn wat ze zijn en het bespreken ervan niemand vooruithelpt.
“It seems to me, that if we love, we grieve. That’s the deal. That’s the pact. Grief and love are forever intertwined. Grief is the terrible reminder of the depths of our love and, like love, grief is non-negotiable.”
Wat als je je overleden dierbare met behulp van het spoor dat hij op het internet heeft achtergelaten (foto’s, filmpjes, gesprekken) kan terughalen? Dit gedachte-experiment wordt uitgewerkt in de aflevering ‘Be Right Back’ van Black Mirror.
Een kraai komt het nest verstoren van een vader en zijn twee zoons. Ze rouwen om de dood van hun vrouw en moeder.
JONGENS:
“Als Kraai hem íéts heeft geleerd was het de balans bewaren. Bij gebrek aan een minder vies woord: vertrouwen.”
Over de dood van een geliefde:
“Death is real
Someone’s there and then they’re not
And it’s not for singing about
It’s not for making into art
When real death enters the house, all poetry is dumb”
“Een herinneraar beweegt zich in werkelijkheid altijd van zijn doden af, in de richting van zijn eigen dood. Deze beweging, dat is het leven. Iets leeft pas wanneer het bezig is om dood te gaan. Niet iets proberen vast te houden dus, ook het mooiste niet, juist het mooiste niet. Het steeds proberen los te laten, steeds bijtijds de verwijdering onder ogen zien. Altijd met lege handen durven staan, dan kun je beter vangen als het nodig is.”
Dit is een van mijn favoriete kinderboeken over rouw
“Maar in dat DIEPE, zwarte gat… had Konijn iets voor ze achtergelaten. Van alles om kleur en muziek mee te maken.”
“Als je lichaam meer ontspannen is, heb je ook meer ruimte en helderheid in je hoofd. Die ruimte helpt om rustiger en sterker met de situatie om te gaan.”
Dit nummer kan wat mij betreft bovenaan de lijst met uitvaartmuziek staan
“Thank you for seeing me / Thanks for silence with me / Thank you for breaking my heart”
dat dit tot de mogelijkheden behoorde,
konden we weten toen we aan elkaar begonnen,
zonder enige moeite wonderden we het dagelijkse
omhoog, verwarmden we de smoor in onze hoofden
wat er toen gebeurde: duizend rode draden
als warme lenteregens, drenkten de grond
achter je ogen en toen werd je meegenomen
zo is het gegaan, zachter dan dit kan ik niet
Minny’s death was not a new beginning for Henry [James], nor did it open a path to a new beginning. It was a loss, plain and simple. The extraordinary last chapter of Notes of a Son and Brother relives that loss, and makes no move to put it aside or behind. It is a frank, enduring – an endured – loss.”